زندگی خوردن و خوابیدن نیست

انتظار و هوس و دیدن و نادیدن نیست.

زندگی چون گل سرخی است

پر از خار و پر از برگ و پر از عطر لطیف.

یادمان باشد اگر گل چیدیم

عطر و برگ و گل و خار همه همسایه دیوار به دیوار همند.

(دکتر علی شریعتی)

به امید انکه در زندگی همیشه خارهای هم را تحمل کنیم و بدانیم که ممکن است خار گل سرخ هم  دست ما را بیازارد

در مجالی که برایم باقیست

باز همراه شما مدرسه ای میسازم

که در آن همواره اول صبح

به زبانی ساده

مهر تدریس کنند

و بگویند خدا

خالق زیبایی

و سراینده ی عشق

آفریننده ی ماست

مهربانیست که ما را به نکویی

دانایی

زیبایی

وبه خود میخواند

جنتی دارد نزدیک٬زیبا و بزرگ

دوزخی دارد ـ به گمانم ـ

کوچک و بعید

در پی سودا نیست

که ببخشد ما را

وبفهماندمان

ترس ما بیرون دایره ی رحمت اوست

در مجالی که برایم باقی است

باز همراه شما مدرسه ای می سازم

که خرد را با عشق

علم را با احساس

و ریاضی را با شعر

دین را با عرفان٬

همه را با تشویق تدریس کنند

روی انگشت کسی

قلمی نگذارند

ونخوانند کسی را حیوان

ونگویند کسی را کودن

و معلم هر روز روح را حاضر و غایب بکند

و بجز ایمانش

هیچ کس چیزی را حفظ نباید بکند

مغزها پر نشود چون انبار

قلب خالی نشود از احساس

درس هایی بدهند

که بجای مغز دل ها را تسخیر کنند

از کتاب تاریخ

جنگ را بردارند

در کلاس انشا

هرکسی حرف دلش را بزند

غیر ممکن ها را از خاطره ها محو کنند

تا کسی بعد از این

باز همواره نگوید :هرگز

و به آسانی هم رنگ جماعت نشود

زنگ نقاشی تکرار شود

رنگ را در پاییز تعلیم دهند

قطره را در باران

موج را در ساحل

زندگی را در رفتن و برگشتن از قله ی کوه

وعبادت را در خدمت خلق

کار را در کندو

و طبیعت را در جنگل سبز

مشق شب این باشد

که شبی چندین بار همه تکرار کنیم

عدل

آزادی

قانون

شادی

امتحانی بشود که بسنجند ما را

تا بفهمند که چقدر

عاشق و آگه و آدم شده ایم

در مجالی که برایم باقیست

باز همراه شما مدرسه ای می سازم

که در آن آخر وقت به زبانی ساده

شعر تدریس کنند

و بگویند تا فردا صبح

خالق عشق نگه دار شما

ای نام تو بهترین سرآغاز

بی نام تو نامه کی کنم باز

با نام خدا

سلام دوستان!

با تشکر از همه شما دوستان خوبم, میخواستم یک ترجمه شعر

بسیار زیبا برایتان بنویسم اما دوستی در کامنتها گفته بود

چرا خودم نمی نویسم....

این هم یک متن کوتاه ناقابل از خودم:

"دیروز وقت نماز سحر وقتی با صدای بلند گفت: "الله اکبر!" تمام وجودش

به یکباره لرزید. طاقت ایستادن نداشت. خم شد و به روی زانوانش افتاد.

انگار چیزی مهیب درونش شکست. آه عمیقی کشید!.....

این اواخر سختی های بسیاری در زندگی داشت. مشکلات پشت

سر هم از راه میرسیدند. مشکلاتی که هر کدام به تنهایی کافی

بود انسانی را از پا درآورد. همه را روی شانه هایش تحمل کرده بود.

چند وقت پیش خوابی دیده بود که به او هشدار داده بودند که زندگیت

سخت تر خواهد شد.... و گفته بودند که صبور باشد چون هر لحظه اش

در کنار او, با او و همراه او خواهند بود...نصیحتش کرده بودند که فقط به

سختی ها ننگرد و زیباییها و درسها را فراموش نکند....

اما او فقط سختی ها نگریسته بود... و خسته و تنها, به دیگران

رو آورده بود. توقعاتش بیشتر شده بود. هر چه توقعات بیشتر شوند

رنجش و عناد آدمی بیشتر میشود. و هر چه عناد بشتر شود دل

چرکین تر و سیاه تر می گردد. و دل چرکین بجز افکار و گفتار و اعمال

سیاه چه ارمغانی میتواند داشته باشد؟!....

و دیروز با این دل چرکین,  غبار آلود و سیاه چگونه جرات کرده بود

مقابل خداوند بایستد؟!... یک قطرهء کوچک سیاه در مقابل دریای

سفیدی و پاکی!.... خجل و شرمنده روی جانمازش افتاد. سجاده اش

را با اشک شست... آهسته نالید: خدایا بار دیگر غلط رفتیم راه!!!!

بار دیگر راه کج کردیم ما!!! ... و بار دیگر با رحمت و مهربانیت راه راستم

نمودی!!... و من بار دیگر توبه میکنم و فقط به تو رو می آورم!!!... فقط

به تو دل میسپارم و از هرچه غیر توست دل به یکباره میکنم!!!

ای مهربان! ای رحیم! ای کریم!

ای خدا ای پاک بی انباز و یار

دست گیر و جرم ما را در گذار

یاد ده ما را سخنهای رقیق

که ترا رحم آورد آن، ای رفیق!

هم دعا از تو اجابت هم زتو

ایمنی از تو مهابت هم زتو

گر خطا گفتیم، اصلاحش تو کن

مصلحی تو، ای تو سلطان سخن

کیمیا داری که تبدیلش کنی

گرچه جوی خون بود نیلش کنی

این چنین میناگریها کار توست

این چنین اکسیرها زسرار توست

گریه هایم تمامی ندارد!

به وسعت تمام  دلهره هایم تنهام!

تنهایی هایم تمامی ندارد!

به گستره ی تمام  زندگی بیهوده ام تنهام!

و تنهایی این رفیق با وفا هرگز ترکم نمیکند!

***

تا حالا با مرگ دست و پنجه نرم کردی؟

به این فکر کردی که به زودی میمیری؟

روزها که تو نیستی ! تصور میکنم  در آغوش خاک خوابیده ام!

و تو؟

و تو در آغوش معشوقه ای آرام گرفته ای!!

سخت نیست!

چشمانت را ببند!

سردی خاک را حس کن!

حشراتی که بدنت را بند بند جدا میکنند!

و تو حس نمیکنی!

چشمان من دیگر ترا نخواهند دید!

دیگر هیچ کس !

هیچ چیز!

بدنم رخوتش را از دست داده!

درد بدنم تمام شده!

ترسناک است!

گاهی به این فکر میکنم که بد زیبا نبوده ام!

گاه به این می اندیشم که چقدر مرگ را دوست دارم!

و گاه میترسم !

میترسم از حشراتی که بدنم را تکه تکه میکنند!

اما من تسلیم شدم!

تسلیم شدم تا بمیرم

شاید تاکنون در رسانه ها و مجامع عمومی ، اصطلاح راهیان نور به گوشتان خورده باشد. این تعبیر چند سالی است رواج یافته و کاروان هایی را که قصد بازدید از مناطق جنگی را دارند ، به این نام می خوانند. سابقه راهیان نور به همان سالهای ابتدایی جنگ بازمی گردد. پس از آزادسازی اولین سرزمین های اشغالی در شمال خوزستان ، از سال 1361 ، عده ای به بازدید از جبهه های جنگ شتافتند. بیشتر این مسافران ، خانواده های شهدا به شمار می رفتند. آنها دوست داشتند با حضور در این مناطق ، یاد و خاطره شهیدشان را گرامی دارند. سیاستمردان و مدیران ارشد نظام و نمایندگان مجلس نیز از دیگر مسافران راهیان نور در سالهای دفاع مقدس بودند. آنها در قالب کاروان های کوچک ، از جبهه ها بازدید کرده و از نزدیک با رزمندگان دیدار می کردند. نویسندگان ، هنرمندان و بازاریانی که در پشت جبهه همواره یار و یاور رزمندگان بودند نیز در سالهای دفاع مقدس به جبهه ها سفر می کردند و مدت کوتاهی را در سنگرها و سوله ها ، در کنار رزمندگان می گذراندند. این سفرها هیچ گاه در زمان جنگ دامنه گسترده ای نیافت. چرا که مراقبت از جان بازدیدکنندگان در بیشتر جبهه های جنگ ، کاری دشوار و شاید محال بود. تنها رزمندگان و فرماندهان دوران جنگ بودند که هرازگاهی با سماجت ، محدودیت های تردد در این مناطق را نادیده گرفته و به بازدید جبهه های جنگ می رفتند. پس از مدت اندکی ، سازمان های فرهنگی سپاه پاسداران ، ارتش و نیروهای مسلح نیز وارد میدان شدند و با روی باز به رونق یافتن سفرهای راهیان نور کمک بسیار کردند. اینک هر ساله بیش از یک میلیون مسافر در قالب کاروان های راهیان نور به استان خوزستان سفر می کنند. طراحان و مسوولان این کاروان ها طوری برنامه ریزی می کنند تا بازدیدکنندگان بتوانند از سفر 4 - 5 روزه شان نهایت بهره را ببرند. جبهه های جنگ در استان خوزستان از 3 بخش عمده تشکیل شده است که در زمان جنگ به نام محورهای دزفول شوش (در شمال خوزستان) ، اهواز سوسنگرد (در میانه های خوزستان ) و خرمشهر آبادان (در جنوب خوزستان) معروف بودند. در فرهنگ ایرانی اسلامی ما ، همواره نسلهای گذشته نشانه هایی را که برایشان ارزش معنوی داشته است ، حفظ کرده اند. در عالم رمز و رازی هست که ماندگاری این اماکن را تضمین می کند. حرم سیدالشهدا (ع) بارها تخریب شد ؛ اما اکنون در قرن بیست و یکم بزرگترین تجمع انسانی پس از حج ، روز عاشورا در کربلاست. سرزمین های دفاع مظلومانه ما در مقابل ارتش بعثی عراق نیز از این قاعده مستثنا نیستند. سرزمین هایی چون شلمچه ، فکه ، طلاییه و دهلاویه که جای پای بندگان خوب خداست و قدمگاه انسان های از جان گذشته و فداکار ، همچون نشانه هایی آشکار برجا خواهد ماند تا نسلها بیایند و از رهگذر سفر به این سرزمین ها ، توشه ای برچینند برای حیات خود. پس عجیب نیست وقتی که می بینی هر سال صدها هزار جوان نسل امروز ، آنها که چه بسا پس از پایان جنگ متولد شده اند ، کوله بار سفر برمی بندند و در بهترین ایام سال تعطیلات نوروز قدم در این اماکن ماندگار می گذارند و چند روزی در حال و هوای روزهای جنگ ، دل به سرگذشت مردان و زنانی می سپارند که با جان خود در مقابل دشمن ایستادند. نسل امروز برخلاف آن چه عده ای می پندارند، از گذشته خود بیگانه نیست. این نسل تداوم نسل گذشته است و همچون همه نسلهای تاریخ ایران زمین ، به گذشته پرافتخار خود می بالد. محمود جوانبخت

آرامش می دهد

آدم هایی با لباس های رنگ وارنگ که نشان ازقومیت های مختلف دارد، آدم هایی از راه های دور، آدم هایی با نگاه های پر امید، با خواستهای خیلی شخصی و قلبی پا به این شهر می گذارند. اینجا مشهد است شهری در شرق ایران با جمعیتی دومیلیون نفری که هر ساله با بیست میلیون زائر، پر و خالی می شود .

اگرچه آمدن به مشهد هم فال و هم تماشا به حساب می آید، اما بسیارند آدم هایی که با نیت به اینجا می آیند، با این نیت که چیزی را که می خواهند از امام رضا طلب کنند و یا او را به عنوان واسطه نزد خدا بگیرند تا خداوند حاجتشان را بر آورده کند.

 عظمت و بزرگی بنایی که هر روز در حال باز سازی است و خیابان های پر رفت و آمد اطراف آن گواه همین آمدن ها است.

پای صحبت هر کسی که بنشینید می تواند برایتان بگوید چه چیزی از امام رضا می خواهد. کوچک و بزرگ ، زن و مرد ، آدم هایی با چهرۀ غم زده، مردان بدهکاری که رو به روی حرم امام رضا می ایستند و از او طلب حاجت می کنند، زنانی که مریض دارند، پدرانی که فرزند راه دور دارند و بچه هایی که آرزوی داشتن یک اسباب بازی دارند و آدم هایی که از هزاران کلیومتر دور تر، از کشور هایی دور می آیند تا چیزی بگیرند.

... ای امام رضا تو می دانی من کسی را ندارم، تو می دانی که دیگر همۀ دکتر ها به خاطر سرطانم جوابم کرده اند، من از تو شفایم را می خواهم ...

این گونه تقاضا کردن را شما می توانید پشت مکانی موسوم به " پنجرۀ فولاد " نزدیک قبر امام رضا از کسانی بشنوید که چهره شان نشان می دهد سخت بیمارند در حالی که بندی سبز رنگ را به خود بسته اند و آن را لای این پنجره گره زده اند، خوب است بدانید همه ساله دهها نفر از همین راه واقعا به خواسته شان می رسند، بسیار هستند که می گویند چشم های نابینایشان در یکی از همین تمنا کردن ها شفا پیدا کرده است و یا افرادی که فلج کامل بوده اند و به یکباره در پشت همین پنجرۀ فولاد از جای برخاسته اند.

باید یک بار این صحنه را ببینید ،‌غلغله می شود ، نوعی مراسم به نام " نقاره زنی " اجرا می شود، شیپورهای بلندی که بر بالای گلدسته ها دمیده می شود و پیام دارد که در حرم حادثه ای مهم رخ داده است. در این گونه مواقع است که " خدام " حرم برای آنکه مردم به سمت فرد شفا یافته حمله نکنند به دور او حلقه ای درست می کنند چرا که  مردم معتقدند کسی که این گونه شفا یافته است حتی تکه ای از لباسش هم متبرک است.

بسیاری حتی از دیدن قبر امام رضا به آرامش می رسند. برای همین است که شما ‌همیشه در حرم کرد، ترک، لر، بلوچ، لبنانی و عرب و یا گاهی از مردم آسیای میانه و حتی اروپایی و آمریکایی، حتا جالب تر، پیروان مذاهب و ادیان دیگر را می بینید که به نیت گرفتن " حاجت " به اینجا آمده اند. یک دوست ارمنی را می شناسم که می گفت شفای بچه اش را از امام رضا گرفته و یا مرحوم ساموئل خاچیکیان کارگردان بنام سینمای ایران اشاره می کرد هر بار که مشهد می آید برای آرامش به زیارت حرم اما رضا می رود.

برای تهیۀ همین گزارش بود که با دو پسر ایرانی متولد هلند آشنا شدم ، آرشا  و ارشک.  آنها برای اولین بار بود که به زیارت می آمدند. آرشا بیست ساله این زیارت را فوق العاده می دانست. او می گفت مثل این است که وارد یک حجم بزرگ نور شده و ارشک می گفت دلم از همۀ غم ها خالی شد و آرام شدم. سیما مادر ارشک هم می گوید پسرش پرخاش جویی می کرد اما واقعا بعد از زیارت آرام شده است.

با توریستی به نام " رونالد " که صحبت می کردم، می گفت اگر چه روز اول به این بنای بزرگ و فاخر به چشم یک اثر تاریخی نگاه می کرده، اما دفعات بعد حس زیارت داشته  درست مثل کلیسایی که در نزدیکی خانه شان در " روتردام " است.

اما بچه ها هم حرف های زیادی دارند. بزرگتر ها وقتی بچه هایشان را برای بار اول به این زیارت می آورند، به آنها می گویند که دعای اول خیلی زود مستجاب می شود. اعتقادی در بین زوار هست که بنا بر آن دعاهای اول زود حاجت می گیرند.

افراد زیادی هستند که شاید مریض ندارند، ‌بدهکار نیستند، نمی خواهند درکنکور قبول شوند و یا همسر خوبی پیدا کنند، اما به خاطر " آرامش " مقیم و مجاور حرم امام شده اند. شما در اطراف حرم مصری هایی را می بینید که چند نسل است به خاطر همجواری مهاجرت کرده اند و یا عراقی ها و پاکستانی ها و هندی هایی را که سال ها است اینجا زندگی می کنند.

فصل مشترک تمامی اینها " آرامش " و " تمنا " است، نوعی قداست همه گیر که نشانه های آن را حتی در خیابان های منتهی به حرم می بینی که افراد رو به روی حرم می ایستند و زیر لب سلام می دهند:

.....السلام علیک یا امام رضا ......السلام علیک یا غریب الغربا .... السلام علیک یا امام الرئوف ....

آنها از همان دور اظهار علاقه و ارادت می کنند. بسیاری از آدم هایی که اینجا هستند باور دارند که جواب می گیرند و بسیاری نیمه شب های زمستانی را در همین حرم  و در برابر قبر امام به نجوا  سر می کنند. همۀ آنهایی که او را می شناسند با او حرفی برای گفتن دارند ، حتی بچه های عقب ماندۀ ذهنی و یا نابینایان مادر زاد ... امام رضا جایی در خواستۀ درون آنها نهفته است، چیزی که می تواند درون آنها را عوض کند

پیوندهای روزانه

آشنایی با من

لوگوی خودم

حضور و غیاب

یــــاهـو

لوگوی دوستان

لینک دوستان

آوای آشنا

آرشیو

جستجوی وبلاگ من

با سرعتی بی‏نظیر و باورنکردنی
متن یادداشت‏ها و پیام‏ها را بکاوید!

اشتراک