|
متاسفانه اهل تفکر و دقت در حوادث و اخبار و روایات نیستیم. بی دقتی و سر سری گذشتن از موضوعات باعث میشه نتونیم درست اون چیزی رو که باید بفهمیم، برداشت کنیم. چند رو قبل تو دانشگاه با یکی از دوستان صحبت میکردم. دیدم بد نیست بعضی از اون نکات رو بیان کنم.
چیزی که قبلا هم خیلی تاکید کرده بودم و شخصا سعی کردم جزء کارهای روزانه ام باشه، تقکر هست. هر وقتی رو که خالی پیدا کنم، هر موضوعی که نیاز به تجزیه و تحلیل داشته باشه و ... سعی میکنم کم یا زیاد وقتی بذارم و درباره ش فکر کنم. ببینم میتونم از اون بعنوان یه تجربه و یا دانسته خوب بهره بگیرم یا نه. یکی از چیزهایی که تازگیها خیلی اذیتم میکنه، به اسم دین، ارزش بعضی انسانها رو در حد دنیا پایین میارن. حتی امام حسین علیه السلام!
وقتی پای صحبت بعضیها میشینم، وقتی افکار بعضی آدمها رو از زبون خودشون میشنوم، میبینم با نیت خوب، تصوری غلط در ذهن ساختن. مثلا در تعابیر خیلیها دیدم که با این فرض جلو میرن که امام حسین علیه السلام چون میدونستن که قرار هست چی بشه در کربلا حاضر شدن. نه دقیقا با همین عبارات، اما اگر با دقت به صحبتها و تفکرات دیگران و یا حتی خودمون رجوع کنیم، میبینیم خیلی به این تعبیر نزدیکه.
وقتی مثلا در مورد شیخ رجبعلی خیاط صحبت میکنیم، میگیم شیخ رجبعلی چون از اون لذت و موقعیت گذشت، خدا درهای عرفان رو به روی ایشون باز کرد. خودتون قضاوت کنید، با این تعبیر چقدر ارزش این فرد رو پایین آوردیم ؟
آزمایش خدا چیزی جز این نیست که بنده ی خودش رو تربیت کنه. یا بنده گناهی کرده و با یک بلا باعث میشه به هوش بیاد و علاوه بر اینکه مجازات اون دنیاش بر طرف بشه، در این دنیا هم با اختیار راه رو انتخاب کنه. یا بنده معارفی رو درک کرده و خدا برای اینکه اون بنده به درجه بالاتری دست پیدا کنه، اون رو مورد امتحان قرار میده و اگر سر بلند از امتحان بیرون بیاد خدا نعمات و درجات اون بنده رو بالاتر میبره. و یا اینکه به همه عالمیان ثابت کنه که درجه یک بنده ش کجاست، با امتحانی که از اون میگیره، این کار رو انجام میده.
نوع اولش رو خیلی از ما بهش مبتلا بودیم. اگر کمی به اتفاقات اطراف دقت کنیم، میبینیم که خدا چقدر برای تربیت ما راه قرار میده.
نوع دوم مثل همین مورد شیخ رجبعلی هست. این حالت دقیقا مثل این هست که یه دانش آموز یک ترم درس میخونه، در طول ترم ساعتها وقت میذاره و درسها رو مرور میکنه، اگه نیاز باشه تمرین حل میکنه و یا از استاد سئوال میکنه تا در نهایت در یک امتحان 2-3 ساعته از اون مرحله عبور کنه. این دانش آموز یا قبول میشه یا رد. توجه هم داریم که قبول شدن میتونه با نمره های مختلفی باشه. کسیکه با 10 درس رو قبول میشه، مسلما با کسی که 20 میگیره تفاوت داره. پس قبول شدن این دانش آموز فقط بخاطر امتحان نبود، بلکه تلاش و ممارست اون بود که باعث شد، در اون امتحان قبول بشه. شیخ رجبعلی هم همون بوده. در طول زندگی انجام واجبات کرده و ترک محرمات. در ذهن خودش از گناه استغفار کرده و از خدا طلب آمرزش. وقتی هم در جلسه امتحان خدا حاضر میشه، به خود خدا توکل میکنه.
نوع سوم هم مثل امتحانی بود که امام حسین علیه السلام در اون قرار گرفت.
همین دوستم میگفت: قبلا با خودم میگفتم اگه با این آزمایش آدم میتونه به این درجات برسه، خدا کنه من رو هم در این موقعیت قرار بده تا بتونم سر بلند بشم. باید یادمون باشه که اول از خدا بخوایم که ما رو به چیزهایی که توانایی انجام اونها رو نداریم امتحان نکنه، و همیشه شکر گذار باشیم که تا به امروز امتحانی رو که توانایی ش رو نداشتیم از ما نگرفته و اگر گرفته و ناموفق بودیم از خدا طلب آمرزش کنیم و به خدا بازگردیم. ضمنا هیچوقت از خدا نخوایم ما رو آزمایش کنه. اون که به موقع انجام میشه. ما باید سعی کنیم وظیفه خودمون رو درست و کامل انجام بدیم. به وقتش هم اگر درست تمرین کرده باشیم، در امتحان قبول میشیم.
نکته بعد در مورد ارتباط مون با بزرگانه. خیلیها رو دیدم که خالصانه به اما زمان عج، به اما حسین علیه السلام و ... عشق میورزند. دائم از اونها صحبت میکنن، حتی مطلب مینویسن و وبلاگ میزنن. به اونها توسل میکنن و وقت مشکل به اونها رجوع میکنن. اما من خیلی دیدم که توجه اونها بیشتر به خود شخص هست. ما اگر باید به امام زمان عج و دیگر ائمه توجه کنیم و توسل، نه بخاطر خود اونهاست، بلکه بخاطر رابطه اونها با خدایی هست که ما وظیفه داریم مستقیم بهش رجوع کنیم. اگر به انسانهای بزرگی مثل امامان و معصومین توجه میکنیم فقط از باب این هست که اونها به خدا نزدیک هستن و خدا بخاطر اونها و به احترام اونها به بنده هاش بیشتر توجه میکنه. بعضی وقتها وقتی حاجتی داریم میریم در خوه معصوم و طلب حاجت میکنی. ولی میگیم یا امام زمان ........ حاجتم رو برآورده کن. خیلی وقتها هم اونها از سر کرم از خدا طلب اجابت دعا میکنن. اما بهتر و صحیح این هست که معصومین رو واسطه قرار بدیم. اگر به کسی عشق میورزیم، بخاطر اون فرد نباشه، بخاطر خدایی باشه که اون خدا هم به اون توجه میکنه. کسی رو بخاطر خودش دوست نداشته باشیم، بخاطر ارتباطی که با خدا داره دوست داشته باشیم. چون اینجوری اگر اون فرد (در مورد آدمهای پائین تر) اگر اشتباهی هم بکنه، راحتتر میگذریم و برامون قابل قبول تر خواهد بود. تا حالا به بعضی آدمها دقت کردید. یک نفر رو اونقدر بالا میبرن، اون قدر در ذهن خودشون و اطرافیان،اون فرد بزرگ و وارسته میسازن (بدون توجه به نکته قبل) و وقتی خطایی از اون میبینن میگن: دیدی فلانی هم اهل این کارهاست، پس دین فلان!!! ما نه باید از دیگران بت بسازیم و نه اجازه بدیم دیگران از ما بت بسازن.
اگر اهل تفکر باشیم، باید از اشتباهات خودمون و دیگران خوب عبرت بگیریم. راهی رو که کسی رفته و دیده که اون راه اشتباه هست رو نباید ما دوباره طی کنیم. از طرفی اگر تجربیاتی که خودمون کسب کردیم یا از دیگران شنیدیم، به دیگران انتقال بدیم میتونیم کمک کنیم که اونها هم مرتکب همون اشتباه نشن.
اسلام دین آسونی هست، مقررات و ضوابطی داره که باید انجام داد. در هیچکدوم هم سختگیری نیست. به شرطی که مقدمات رو خوب بچینیم
خداوندا، شکر گذار تو هستم آنگاه که مرا از لغزش حفظ کردی و آنگاه که پایم لغزید از رسوایی.
سپاسگذار تویی هستم که بی آنکه لیاقت داشته باشم اسبابی را مهیا کردی تا تو را بهتر شناسم و با آنکه از تو رو گرداندم، دوباره به من روی آوری.
خدایا، از تو آنچنان میخواهم که مقربین درگاهت خواستند و از تو میخواهم آنگونه با من رفتار کنی که خود اهل آنی نه آنگونه که من لیاقت دارم.
بار الها، اگر در این دنیا آبرویم را حفظ کردی، خود آگاهی که در قیامت بیشتر محتاج پرده پوشانی توام. یا ستار العیوب و یا غفار الذنوب
|
