|
استاد محمد تقی جعفری
سلام دوستان خوبم!
این دنیایی که در آن زندگی میکنیم دنیایی بسیار زیبا و
شگفت انگیزی است. تمام موجوداتش اسرار آمیزند و
صفات شگفت آوری دارند مثلا از درختان و حیوانات گرفته تا دریا
و آسمان و آفتاب و ماه و .... همه و همه بسیار سخاوتمندند.
همه با عشق الهی مشغول بخشندگی اند...
پس ما انسانها چرا خود را از آنها جدا کرده ایم؟!
چرا هر جه بدست میآوریم باز هم بیشتر میخواهیم؟!
چرا اینقدر متوقّع هستیم؟!
چرا اینقدر نگران هستیم؟!
اینهمه حرص و آز برای چیست؟!
شاید اگر اندکی به خود آییم و دلهایمان را به خدا بسپاریم و
همراه و هم نوای همهء هستی اندکی مهربان و بخشنده و
سخاوتمند باشیم بسیاری از مسایلمان حل شود!!!؟؟؟
چون سخاوت و بخشش از نور است و چه زیبا که در ذات ما خداوند
به رایگاه قرار داده است. اما حرص و آز و کینه و خسّت
تاریکی است و از ما نیست و بر ما تحمیل شده اند.
این غدّه های چرکین را از خود جدا سازیم و.....
از یک دست که میگیریم با دست دیگر عطا کنیم!
مهربان و بخشنده باشیم!
|
