به گزارش خبرنگار خبرگزاری فارس، حضور بازیکنان ایرانی در لیگ‌های عربی از گذشته‌های دور آغاز شد. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، نفراتی چون حسن روشن و ابراهیم قاسمپور راهی سرزمین شیخ‌نشین‌ها شدند. در دوره‌های بعدی ستاره‌هایی چون ناصر محمدخانی، حمید درخشان و فرشاد پیوس به لیگ قطر پیوستند و در سال‌های بعد نیز علی دایی و افشین پیروانی راه آنها را ادامه دادند.
در سال های اخیر نیز فوتبال امارات پذیرای بازیکنان مستعد ایرانی است و در فصل آینده، 10 ایرانی در لیگ این کشور بازی خواهند کرد؛ 10 نفری که بسیاری از آنها برای بالا بردن اعتبار یک لیگ کافی هستند. به این اسامی دقت کنید:
فرهاد مجیدی و آرش برهانی (النصر)، ایمان مبعلی و مهرداد اولادی (الشباب)، رسول خطیبی و مسعود شجاعی (الشارجه)، رضا عنایتی و حسین کعبی (الامارات)، علی سامره (الشعب) و فرزاد مجیدی (العجمان). این بازیکنان که در لیگ ایران پرورش یافته و رشد کرده‌اند، به جای بالا بردن سطح فوتبال وطن خود باید برای شیوخ اماراتی هنرنمایی کنند.
بی‌شک این بازیکنان مقصر نیستند. بازی در لیگ امارات برای ستاره‌های ایرانی که از غنای تکنیکی بالاتری نسبت به عرب‌ها بهره می‌برند، بسیار دلپذیرتر است. از سوی دیگر، مبالغ دریافتی آنها نیز برخلاف باشگاه‌های ایرانی اغوا کننده است. طبیعت عقلی ایجاب می‌کند که آنها بار سفر را ببندند.
منوچهر اقبالی در این خصوص می‌گوید: "بازیکنان به جایی می‌روند که در آن احساس آرامش کنند. وقتی با حضور در فوتبال ایران از هر لحاظ، از جمله مالی احساس امنیت نکنند، ناخواسته به سمتی دیگر می‌روند. نمی‌توان هیچ خرده‌ای به آنها گرفت."
در این شرایط کاهش مبالغ قراردادها در فوتبال ایران نیز پیشنهاد شده و به زودی به مرحله اجرا درخواهد آمد. پیشنهادی که تنها مزیت آن افزایش صدور بازیکنان مستعد به لیگ امارات است. فریدون معینی یکی از مخالفان این پیشنهاد است: "به یکباره نمی‌توان بودجه باشگاه‌ها را کاهش داده و برای مبالغ قراردادها سقف تعیین کرد. سازمان ورزش حتی اگر اعتقاد به کاهش مبالغ قراردادها دارد می‌بایست در برنامه‌ای درازمدت طرح خود را به اجرا درآورد."
حضور ستاره‌های ایرانی در امارات غیر از تخریب پایه‌های فوتبال به ظاهر حرفه‌ای ایران چیزی عاید لیگ ما نساخته است. کار تا حدی بالا گرفته که برخی از آنها حضور در این لیگ را به تیم ملی ترجیح می‌دهند که این واقعیت این روزهای پارادوکسی است که بازیکنان فوتبال ایران دچارش شده‌اند.
منصور پورحیدری نگاهی واقع گرایانه به این موضوع دارد و می‌گوید: "مبالغ پرداختی به بازیکنان در امارات سه برابر ایران است. لیگ برتر ما تنها نام حرفه‌ای دارد. فوتبال آنها بی‌شک در حد و اندازه‌های ما نیست؛ اما باید قبول کرد که لیگی حرفه‌ای به معنای واقعی دارند. بازیکنان در ایران همیشه تحت فشار بازی می‌کنند. بیشتر آنها نیز مبالغ قرارداد خود را به سختی دریافت می‌کنند. این در حالیست که در لیگ امارات با تحمل فشار کمتر، از لحاظ مالی بهتر تامین می‌شوند و مسیر خود را به سمت این لیگ تغییر می‌دهند. در این میان تنها فوتبال ایران صدمه می بیند."
حتی قبول کردن حرفه ای بودن لیگ امارات نیز نمی‌تواند توجیه قابل قبولی برای کوچ بی‌رویه بازیکنان ایرانی باشد. چرا حتی یک بازیکن از ژاپن، کره جنوبی یا چین در این لیگ بازی نمی‌کنند؟ محمد زادمهر به این پرسش اینگونه پاسخ می‌دهد: "شرایط فوتبال ما با کشوری چون ژاپن قابل قیاس نیست. فوتبال آنها در اختیار بخش خصوصی است و به راحتی می‌توانند در آن سرمایه‌گذاری کنند. متاسفانه با این شرایط جز خارج شدن فوتبال از سیطره دولت و سپردن آن به بخش خصوصی راهکاری برای جلوگیری از انتقال ستاره ها به لیگ امارات وجود ندارد."
منوچهر اقبالی نیز راهکاری برای حل این مشکل پیدا نمی‌کند و عنوان می‌کند: "دولت تاحدودی می‌تواند پول تزریق کند و با گذشت زمان مجبور می‌شود برای قراردادها سقفی مشخص تعیین کند. حتی با دریافت مبالغ کلان از بازیکنان برای صدور ITC نیز نمی‌توان مانع حضور آنها در لیگ‌های دیگر شد. متاسفانه باید قبول کرد که فوتبال ما ورشکسته است."
اما چرا باید برای رسیدن به راهکاری قابل قبول ناامید شویم. مگر نه اینکه ادعای حرفه‌ای بودن داریم پس چرا اجازه دهیم ستاره‌ها، لیگ ما را ترک کنند. به عقیده پورحیدری می‌توانیم به معنای واقعی حرفه‌ای باشیم. وی می‌گوید: "شرایط موجود به گونه‌ای است که بازیکنان را به فرار از لیگ ایران وا می دارد. این در حالیست که می‌توانیم با برآورده ساختن انتظارات آنها اجازه ندهیم لیگ امارات را ترجیح دهند. روزی که به این هدف برسیم می‌توانیم ادعا کنیم که لیگی حرفه‌ای داریم."
فریدون معینی اما راهکاری مشابه مسئولان ورزش عربستان پیشنهاد می‌دهد: "می‌توان با وضع قوانینی جدید مانع از انتقال سهل بازیکنان به لیگ‌های خارجی شد. به طور مثال وقتی بازیکنی مجبور شود 50 درصد از مبلغ قرارداد خود با تیم خارجی را به دولت اختصاص دهد، به راحتی تن به امضای قرارداد نخواهد داد. هر چند می‌بایست انتظارات آنها در لیگ ایران نیز برآورده شود."
باید قبول کرد که حضور بازیکنان ایرانی در امارات چیزی عاید فوتبال ما نمی‌کند. به غیر از علی کریمی (که در بسیاری از موارد استثنا است)، سایر نفراتی که در لیگ این کشور حضور پیدا کردند، به موفقیتی که یک بازیکن به دنبال آن است نرسیده‌اند. بازیکنانی چون نیکبخت واحدی و کاویانپور به خوبی به این امر واقف‌اند. شاید روزی بالاخره مسئولان به این نتیجه برسند که امروزه فوتبال یک صنعت است و باید برای رونق آن سرمایه‌گذاری کرد؛ نه اینکه با وضع قوانین جدید در خصوص کاهش مبالغ قراردادها به پاک کردن صورت مسئله پرداخت.
به هر حال فوتبال حرفه‌ای ایران در آستانه آغاز ششمین دوره لیگ برتر با معضلی به نام مهاجرت بازیکنان به سرزمین شیخ‌نشین‌ها مواجه شده است. امروز دوبی به سرزمین آرزوهای بازیکنان ایرانی تبدیل شده است و مدیران باشگاه‌ها، به کم کردن مبلغ قراردادها می‌اندیشند. باشد که با این ترفند، بتوانند موجب توسعه فوتبال ایران شوند.