|
آرامش می دهد
آدم هایی با لباس های رنگ وارنگ که نشان ازقومیت های مختلف دارد، آدم هایی از راه های دور، آدم هایی با نگاه های پر امید، با خواستهای خیلی شخصی و قلبی پا به این شهر می گذارند. اینجا مشهد است شهری در شرق ایران با جمعیتی دومیلیون نفری که هر ساله با بیست میلیون زائر، پر و خالی می شود .
اگرچه آمدن به مشهد هم فال و هم تماشا به حساب می آید، اما بسیارند آدم هایی که با نیت به اینجا می آیند، با این نیت که چیزی را که می خواهند از امام رضا طلب کنند و یا او را به عنوان واسطه نزد خدا بگیرند تا خداوند حاجتشان را بر آورده کند.
عظمت و بزرگی بنایی که هر روز در حال باز سازی است و خیابان های پر رفت و آمد اطراف آن گواه همین آمدن ها است.
پای صحبت هر کسی که بنشینید می تواند برایتان بگوید چه چیزی از امام رضا می خواهد. کوچک و بزرگ ، زن و مرد ، آدم هایی با چهرۀ غم زده، مردان بدهکاری که رو به روی حرم امام رضا می ایستند و از او طلب حاجت می کنند، زنانی که مریض دارند، پدرانی که فرزند راه دور دارند و بچه هایی که آرزوی داشتن یک اسباب بازی دارند و آدم هایی که از هزاران کلیومتر دور تر، از کشور هایی دور می آیند تا چیزی بگیرند.
... ای امام رضا تو می دانی من کسی را ندارم، تو می دانی که دیگر همۀ دکتر ها به خاطر سرطانم جوابم کرده اند، من از تو شفایم را می خواهم ...
این گونه تقاضا کردن را شما می توانید پشت مکانی موسوم به " پنجرۀ فولاد " نزدیک قبر امام رضا از کسانی بشنوید که چهره شان نشان می دهد سخت بیمارند در حالی که بندی سبز رنگ را به خود بسته اند و آن را لای این پنجره گره زده اند، خوب است بدانید همه ساله دهها نفر از همین راه واقعا به خواسته شان می رسند، بسیار هستند که می گویند چشم های نابینایشان در یکی از همین تمنا کردن ها شفا پیدا کرده است و یا افرادی که فلج کامل بوده اند و به یکباره در پشت همین پنجرۀ فولاد از جای برخاسته اند.
باید یک بار این صحنه را ببینید ،غلغله می شود ، نوعی مراسم به نام " نقاره زنی " اجرا می شود، شیپورهای بلندی که بر بالای گلدسته ها دمیده می شود و پیام دارد که در حرم حادثه ای مهم رخ داده است. در این گونه مواقع است که " خدام " حرم برای آنکه مردم به سمت فرد شفا یافته حمله نکنند به دور او حلقه ای درست می کنند چرا که مردم معتقدند کسی که این گونه شفا یافته است حتی تکه ای از لباسش هم متبرک است.
بسیاری حتی از دیدن قبر امام رضا به آرامش می رسند. برای همین است که شما همیشه در حرم کرد، ترک، لر، بلوچ، لبنانی و عرب و یا گاهی از مردم آسیای میانه و حتی اروپایی و آمریکایی، حتا جالب تر، پیروان مذاهب و ادیان دیگر را می بینید که به نیت گرفتن " حاجت " به اینجا آمده اند. یک دوست ارمنی را می شناسم که می گفت شفای بچه اش را از امام رضا گرفته و یا مرحوم ساموئل خاچیکیان کارگردان بنام سینمای ایران اشاره می کرد هر بار که مشهد می آید برای آرامش به زیارت حرم اما رضا می رود.
برای تهیۀ همین گزارش بود که با دو پسر ایرانی متولد هلند آشنا شدم ، آرشا و ارشک. آنها برای اولین بار بود که به زیارت می آمدند. آرشا بیست ساله این زیارت را فوق العاده می دانست. او می گفت مثل این است که وارد یک حجم بزرگ نور شده و ارشک می گفت دلم از همۀ غم ها خالی شد و آرام شدم. سیما مادر ارشک هم می گوید پسرش پرخاش جویی می کرد اما واقعا بعد از زیارت آرام شده است.
با توریستی به نام " رونالد " که صحبت می کردم، می گفت اگر چه روز اول به این بنای بزرگ و فاخر به چشم یک اثر تاریخی نگاه می کرده، اما دفعات بعد حس زیارت داشته درست مثل کلیسایی که در نزدیکی خانه شان در " روتردام " است.
اما بچه ها هم حرف های زیادی دارند. بزرگتر ها وقتی بچه هایشان را برای بار اول به این زیارت می آورند، به آنها می گویند که دعای اول خیلی زود مستجاب می شود. اعتقادی در بین زوار هست که بنا بر آن دعاهای اول زود حاجت می گیرند.
افراد زیادی هستند که شاید مریض ندارند، بدهکار نیستند، نمی خواهند درکنکور قبول شوند و یا همسر خوبی پیدا کنند، اما به خاطر " آرامش " مقیم و مجاور حرم امام شده اند. شما در اطراف حرم مصری هایی را می بینید که چند نسل است به خاطر همجواری مهاجرت کرده اند و یا عراقی ها و پاکستانی ها و هندی هایی را که سال ها است اینجا زندگی می کنند.
فصل مشترک تمامی اینها " آرامش " و " تمنا " است، نوعی قداست همه گیر که نشانه های آن را حتی در خیابان های منتهی به حرم می بینی که افراد رو به روی حرم می ایستند و زیر لب سلام می دهند:
.....السلام علیک یا امام رضا ......السلام علیک یا غریب الغربا .... السلام علیک یا امام الرئوف ....
آنها از همان دور اظهار علاقه و ارادت می کنند. بسیاری از آدم هایی که اینجا هستند باور دارند که جواب می گیرند و بسیاری نیمه شب های زمستانی را در همین حرم و در برابر قبر امام به نجوا سر می کنند. همۀ آنهایی که او را می شناسند با او حرفی برای گفتن دارند ، حتی بچه های عقب ماندۀ ذهنی و یا نابینایان مادر زاد ... امام رضا جایی در خواستۀ درون آنها نهفته است، چیزی که می تواند درون آنها را عوض کند
|
نمی دونم چی بگم از خوشحالی 
تااینکه بعد از سه سال که دوستام داشتن می رفتن زیارت وقسمت من نشد خیلی ناراحات شدم
یادم بعد ازاون که بچه ها از زیارت برگشتن یه هفته بعد داداشم با ماشین خودش داشت می رفت مشهد
هرکی می خواد دعاش کنم بهم بگه تا پای ظریح به یادش باشم و
